Pisząc tych kilka słów, nie mogę się pozbyć dwóch skrajnych emocji. Z jednej strony rozpiera mnie radość, bo oto, czego się dowiedziałem: Jeden z moich ulubieńców od czasów najmłodszych, Sylvester Stallone, otrzymał za rolę w „Creedzie” swojego pierwszego w historii Złotego Globa. Ostatni raz, kiedy doceniono w jakiś sposób jego umiejętności aktorskie, miał o wiele mniej lat i dopiero zaczynał swoją filmową karierę. Było to w 1976 r., kiedy po raz pierwszy wcielił się w postać Rocky’ego Balboa. Z drugiej strony nie mogę wyjść ze zdumienia i pozbyć się poczucia rozczarowania, że żadne, absolutnie żadne kino w Rzeszowie nie zdecydowało się wyświetlać tego filmu premierowo. Tyle sal kinowych, tylu dopytujących się widzów, a efekt jest taki, że jeśli chce się zobaczyć „Creeda”, to trzeba się udać do np. oddalonej o blisko 80 kilometrów Stalowej Woli. Tam jednosalowe kino „Ballada” nie miało wątpliwości wobec tego, co należy uwzględnić w swoim repertuarze. Oczywiście można zapuścić się też dalej w Polskę, ale… zaczynamy popadać tym sposobem w rodzaj kinowego szaleństwa.

Od razu rozwieję wątpliwości (przynajmniej swoje) – „Creed”, nagradzany, przychylnie recenzowany i głównie zbierający pochlebne opinie, jest faktycznie filmem wyjątkowo udanym i godnym uwagi. Ktoś może powiedzieć: Boże, przecież to siódma część „Rocky’ego”! Ciekawe, z kim teraz geriatryczny Stallone będzie się lał po gębach między linami ringu? Otóż to już nie tak. Napisania scenariusza oraz reżyserii „Creeda” podjął się młody i uzdolniony czarnoskóry Ryan Coogler, który tchnął w kolejną historię o słynnym bokserze nową świeżość i nową jakość. Przede wszystkim nie ma tutaj przedłużania nieśmiertelności legendy Rocky’ego. Nie. Jest wymiana pokoleń, jest młoda krew. Jest też ta stara. Stallone już nie jako pierwsze skrzypce, lecz drugoplanowa postać, jest tu kimś w rodzaju starego, mądrego nauczyciela. Ale on już nie tworzy legendy. Legenda została już dawno za jego plecami. Widać go cały czas na plakatach, ale nawet w sytuacjach, w których koło nich stoi, to tak naprawdę trudno powiedzieć, czy to jeszcze on. Czy to ten sam. Stallone nosi zużyte ubrania, okulary z grubymi szkłami, miejscami jest już staroświecki, trochę zramolały i widać, że obecna rzeczywistość, pomimo, że jakoś się w niej odnajduje, to już inna rzeczywistość. W dodatku, ku zaskoczeniu i zmartwieniu, nasz bohater także choruje.

„Creed” jest historią syna słynnego niegdyś Apollo Creeda, który dwukrotnie ścierał się z Rockym, aż w końcu poległ na ringu w walce Ivanem Drago, granym w czwartej części przez Dolpha Lundgrena. Młody Creed ma w życiu wszystko. Siedział co prawda w poprawczaku, ale wyszedł na ludzi. Ma piękny dom, pieniądze, samochody. Jest jeszcze pod opieką matki, więc nawet nie musi się martwić o obiady. Ciągnie go jednak do boksu. Rzucając wszystko, jak można się domyślić, trafia pod skrzydła słynnego niegdyś boksera. Relacja młodego pretendenta ze sportowym emerytem jest kluczem do najważniejszych wartości tego filmu. Pięknie pokazana jest tu wymiana pokoleń. To, w jaki sposób dwaj bokserzy się między sobą różnią, ale jednocześnie, jak wiele jeden od drugiego jest w stanie się nauczyć.

Istotnym elementem „Creeda” jest też motyw przemijania. Legendę tworzy człowiek. Jednak to legenda zostaje, a człowiek odchodzi, przemija. Pamiętamy przecież słynną scenę, kiedy Rocky wbiega po schodach do filadelfijskiego muzeum i podnosi ręce w wyrazie triumfu (ten obrazek mam nawet oprawiony w formie dużego obrazu na ścianie jednego z pokoi). Otóż dziś, po latach, ten sam Rocky wchodzi po tych schodach w asyście gderając pod nosem, że chyba w między czasie dorobili stopni. Jest słaby; po chorobie; może trochę zrezygnowany, ale nigdy nie poddający się. Do końca. Za to go szanuję. Od samego początku…
 

Rafał Kaplita
Ocena: 9/10

 

Data wprowadzenia: 2016-01-14