Nie myślałem, że film pełen efektów specjalnych może mnie jeszcze oczarować i wprawić w takie zdumienie. Efekt jest tym większy, że wybrałem się na „Czarownicę” bez jakiegokolwiek nastawienia i przygotowania, ponieważ, tak się jakoś złożyło, nie byłem tym tytułem specjalnie zainteresowany. Nawet pomimo udziału w nim Angeliny Joli (jej „rogaty”, mroczny wizerunek mnie nie zachęcał), która ostatni raz na dużym ekranie pojawiła się cztery lata temu w dynamicznym thrillerze „Salt”. (Swoją drogą druga część tego filmu czeka na premierę). Ale z chwilą wygaśnięcia świateł wszystko się zmieniło. Początkowo niezachęcający film, tym razem niezbyt pociągająca - ze względu na zbyt grubą warstwę makijażu i mocno podkreślone wystające kości policzkowe -odtwórczyni głównej roli, jak i sam tytuł nieoddający pełnego sensu i głębi tej opowieści zostały odczarowane. Następne półtorej godziny było niesamowitą wyprawą do pięknej krainy o nazwie Knieja.

Jak wiadomo już z opisów „Czarownica” to nowa wersja znanej raczej wszystkim baśni o „Śpiącej królewnie”. Nowość polega między innymi na tym, że mamy możliwość bliżej poznać ową czarownicę, tutaj o imieniu Diabolina (Jolie), która jest najpotężniejszą wróżką i strażniczką wspomnianej wcześniej krainy, i dowiedzieć się, dlaczego rzuciła czar na królewnę. W pewnym sensie jest to więc po części prequel „Śpiącej królewny”, co pozwoliło twórcom na puszczenie wodzy fantazji i rozbudowanie klasycznej baśni. Do tego stopnia puścili swoje wodze, że zmodyfikowali również najważniejszy punkt tej historii, czyli jej zakończenie (dla niektórych może być zaskakujące), pozwalając w ten sposób na jej szersze odczytanie. To wielki plus tego filmu, który przynosi podwójną satysfakcję po seansie i jest jednocześnie mądrym powiewem świeżości.

Skąd ta mądrość w „Czarownicy”? Ano stąd, że pokazuje ona, iż ludzie (i czarownice) z natury nie są źli; pokazuje, że ludzka chora ambicja doprowadza do nieszczęścia, a żal i gniew powodują zaślepienie i zatracenie w sobie, i ostatecznie doprowadzają do zguby; że niewinność dziecka może stopić nawet najgrubszy lód w sercu. I na koniec to film, który pokazuje również, że wróżki to kiepski pomysł na opiekunki do dzieci.

Zacząłem od efektów specjalnych, więc na nich zakończę. Coraz rzadziej zdarza się w kinie, by – jak to już kiedyś pisałem – efekty były dla kina, a nie kino dla efektów. Tym razem jest jak należy. Efekty specjalne są w służbie opowieści i porażają swoim rozmachem i pięknem. Wręcz – kolokwialnie pisząc – na ich widok kopara opada. I wcale nie potrzeba okularów 3D, by je dostrzec i docenić. To dzięki nim raz jest kolorowo i bajecznie, a raz mrocznie i strasznie, co dodatkowo podkreśla niesamowita muzyka. A to z kolei sprawia, że „Czarownica” to dzieło wizualnie i fabularnie wyważone i osobiście nie mam się do czego przyczepić, bo to film od początku do końca bardzo dobry. Nawet Angelina Jolie potrafiła przekonać mnie do swojej filmowej metamorfozy. Dlatego życzyłbym więc sobie, by każda moja wyprawa do kina kończyła się takimi wrażeniami.


PS Jeśli już Państwo zdecydujecie się wybrać na „Czarownicę”, to koniecznie na wersję z napisami, bo dubbing potrafi zepsuć efekt nawet najlepszego filmu.

Data wprowadzenia: 2014-06-06