Luc Besson jest już marką samą w sobie. Kojarzy się przede wszystkim z dynamicznym kinem akcji, w którym nie brakuje efektownych pościgów z równie efektownymi kraksami, bijatykami i historii zwiększających poziom adrenaliny we krwi. Nawet jeśli te historie niewiele mają wspólnego z rzeczywistością. Nie zmienia to faktu, że filmy spod bandery tego francuskiego reżysera (czy to w roli reżysera, czy to scenarzysty i/lub producenta) dobrze się ogląda, a nawet co jakiś czas, chociażby przy okazji telewizyjnych powtórek, przyjemnie się również do nich wraca.

Nie inaczej jest w przypadku „Lucy”, do której Besson nie tylko napisał scenariusz, ale również ją wyreżyserował i wyprodukował. Tym razem jednak ojciec „Nikity” i „Leona zawodowca” postanowił poflirtować z nauką. Zajął się ludzkim mózgiem i kwestią tego, jak ciągle jest to nieznany dla nas obszar ludzkiego ciała. Niewątpliwie to, co widzimy w „Lucy”, daje bardzo do myślenia, ponieważ ociera się o naukę i wiedzę, której tak naprawdę jeszcze nie posiadamy. Jest to więc filmowe gdybanie o sprawach ważnych, ale przedstawione w sposób rozrywkowy, pod płaszczykiem thrillera. Widać, że Besson musiał sporo poczytać i przygotować się do opowiedzenia takiej historii. Wyobraźnią sięgnął w przeszłość i jako filmowiec starał się odpowiedzieć na pytanie o to, jak zachowuje się człowiek i jego organizm w chwili, gdy ma zdolność wykorzystywania mózgu w 100%. I trzeba przyznać, że zrobił to szalenie pomysłowo i inteligentnie. W tym celu wykorzystał podstawy ewolucji człowieka (stąd np. pierwszy człekokształtny o imieniu Lucy) oraz znamienny fakt, że po całym, długim procesie owych zmian wykorzystuje on mózg zaledwie w 10%.

Ciekawym zabiegiem w filmie jest pokazanie stopniowych i zwiększających się z czasem możliwości wykorzystywania organu myślowego. I jak przy 20, 30, 40, czy nawet 50% wydajności mózgu to, co widzimy na ekranie jest jeszcze dla nas do przyjęcia, tak już powyżej 50% to już czysta abstrakcja i science fiction. Z jednej strony możemy szyderczo uśmiechać się ze scen przewijających się przed naszymi oczami, ale z drugiej strony dociera do nas, że przecież nie wiemy, jak ostatecznie przedstawiona sytuacja mogłaby wyglądać w rzeczywistości. A co jeśli wyglądałaby faktycznie tak, jak na ekranie?...

Równie intrygującym, chociaż nie nowym, działaniem jest pomysł na zawiązanie akcji, który polega na porównaniu ludzkich zachowań do zachowań zwierzęcych – jest łowca i jest ofiara, i jest polowanie. Ów zabieg – takiego „podrasowania” sceny - sprawia, że banalna scena nabiera wewnętrznego nerwu, zwiększając przy tym u widza poczucie zagrożenia.

Przyjemnie jest zobaczyć w tej opowieści Scarlett Johansson w roli tytułowej Lucy oraz, jak zawsze majestatycznego, a jednak niezmiennie skromnego i opanowanego, Morgana Freemana, wcielającego się w postać profesora, który dzięki swojej wiedzy (od lat zajmuje się badaniem ludzkiego mózgu) pomaga głównej bohaterce. Przy czym relacja bohaterów opiera się na wzajemnych korzyściach, podyktowanych ostatecznie dobrem ludzkości.

Chociaż temat poruszony w „Lucy” nie jest nowy, bo podobną kwestię z umiejętnościami większego wykorzystywania mózgu mogliśmy zobaczyć w „Jestem Bogiem” (2011), na tym filmie nie ma możliwości nudzić się ani przez minutę. I nie jest to huczna opinia na wyrost. Jeśli ktoś szuka dobrej i inteligentnej rozrywki nie tylko na wakacje, to „Lucy” będzie dobrym wyborem.

 

 

Data wprowadzenia: 2014-08-19