Gra wstępna…

Po wielu tygodniach medialnego szumu, po uruchomionej przedpremierowej sprzedaży biletów w każdym kinie (co było wymogiem dystrybutora) i po gorączce oczekiwania, szczególnie przez fanów powieści, którzy komentowali obsadę, a nawet zaproponowali w internecie swoje zwiastuny z ulubionymi aktorami – stało się. Urzeczywistniło się zbiorowe szaleństwo, tak skutecznie nakręcane przed premierą adaptacji najgłośniejszej powieści ostatnich lat. Dnia 13 lutego - na dzień przez Walentynkami - widzowie tłumnie ruszyli do kin na „Pięćdziesiąt twarzy Greya”. Mierząc się w ten sposób ze swoimi wyobrażeniami i oczekiwaniami.

Podniecenie…

Każda powieść, jakakolwiek by ona nie była, ma to do siebie, że w sposób indywidualny uruchamia wyobraźnię. Kto czytał trylogię E. L. James, ten wie, co i jak autorka w niej opisała. Wie też, do jakiego stopnia to go rozpaliło. Dla takiej osoby wyprawa do kina na filmowe „Pięćdziesiąt twarzy Greya” to formalność związana ze sprawdzeniem, jak TO WSZYSTKO twórcy przedstawili na wielkim ekranie. Natomiast ci, którzy książki nie czytali lub znają ją tylko z opowieści, mają względem filmu nieco inne nastawienie. Ich podejście podyktowanie jest również wyobraźnią, ale związaną z tym, jak bardzo pikantne i wyuzdane sceny zobaczą.

Namiętność i pożądanie…

Porównując film z książką, to w adaptacji „Pięćdziesięciu twarzy Greya” jest, jak dla mnie, tyle namiętności i pożądania, co pasji w instrukcji obsługi żelazka. Owszem, scen erotycznych w filmie nie brakuje, ale też nie jest ich tyle, ile można by się spodziewać po medialnych zapowiedziach. I co ważniejsze, nie są one aż tak wyuzdane. Tym bardziej, jeśli porównamy je do tych scen w tych wszystkich filmach, które w ostatnich latach przychodzi nam oglądać, a które to pełne są przemocy i seksu. W dodatku ich i tak wątłą siłę rażenia osłabiają infantylne zachowania i dialogi bohaterów, co z kolei wywołuje u niektórych śmiech.

Emocje….

W ogóle ciężko tu mówić o jakichś prawdziwych emocjach i odczuciach, ponieważ twórcy zrobili z powieści ekskluzywny film erotyczny, który naprawdę jest w stanie może zadowolić tylko nastolatków (a tych nie brakuje na seansach) i innych widzów o niezbyt wygórowanych kinematograficznych potrzebach. Dlatego jedni mogą przeżywać ten film i reagować na niego żywiołowo (co osobiście zaobserwowałem), a inni będą z utęsknieniem oczekiwać napisów końcowych (jak piszący te słowa). A tak naprawdę realizatorsko niczym się on nie różni od większości hollywoodzkich produkcji skierowanych do dorastającego i niewyrobionego filmowo odbiorcy.

Rozczarowanie…

W filmowej adaptacji „Pięćdziesięciu twarzy Greya” wszystko jest takie sztuczne, na siłę wykreowane i mocno łopatologiczne. Sprawia wrażenie, jakby twórcy odfajkowywali kolejne fragmenty książki, a aktorzy byli marionetkami grającymi pod z góry ustalone oczekiwania reżysera. Co w połączeniu dało efekt, jaki przypuszczałem, że da. Mianowicie, w moim odczuciu, adaptacja tej książki wydobyła i podkreśliła jej naiwność, pustkę oraz miałkość. Ale to teraz się czyta i o tym teraz się mówi. A prasa na nowo rozpisuje. Jednak nieważne co się napisze i powie o tym filmie. I tak kto będzie chciał, to go zobaczy, by zaspokoić swoją ciekawość. Bo dla jednych będzie to ciekawość literacka, a dla drugich tylko filmowa. Tak czy inaczej w tej relacji to widz będzie tym Uległym, a film jeszcze na długo pozostanie Panem.

 

Data wprowadzenia: 2015-02-13