Libretto: kompozytor na podstawie poematu „Słowo o wyprawie Igora” nieznanego autora

Instrumentacja: kompozytor, Nikołaj Rimski-Korsakow i Aleksandr Głazunow

Obsada:

Ildar Abdrazakov jako Igor Światosławowicz, kniaź siewierski
Mikhail Petrenko jako Włodzimierz, kniaź halicki, brat Jarosławny
Sergey Semishkur jako Włodzimierz Igorewicz, syn Igora z jego pierwszego małżeństwa
Vladimir Ognovenko jako Skuła, grajek***
Andrey Popov jako Jeroszka, grajek***
Oksana Dyka jako Jarosławna, druga żona Igora
Kiri Deonarine jako dziewczyna połowiecka
Anita Rachvelishvili jako Kończakówna, córka chana Kończaka
Mikhail Vekua jako Owłur, ochrzczony Połowiec
Štefan Kocán jako Kończak, chan połowiecki
Barbara Dever jako niańka Jarosławny

Chór, balet i orkiestra The Metropolitan Opera

Gianandrea Noseda dyrygent

Realizatorzy:
Dmitri Tcherniakov reżyseria i scenografia
Elena Zaitseva kostiumy
Gleb Filshtinsky światło
Itzik Galili choreografia
S. Katy Tucker projekcje wideo

Prowadzenie podczas transmisji:
Eric Owens

Realizacja telewizyjna transmisji:
Gary Halvorson

Przedstawienie trwa około 4 godzin i 30 minut (w tym 2 przerwy).

PROLOG

Miasto-państwo Putywl. Wraz z synem, Włodzimierzem Igorewiczem, kniaź Igor zbiera swoją armię, by wyruszyć przeciw Połowcom. Niespodziewane zaćmienie Słońca przeraża wszystkich zgromadzonych. Lud i bojarzy z najbliższych kręgów Igora odbierają to zjawisko jako zły omen. Proszą więc kniazia, by ten nie wyruszał na wojnę. Korzystając z zamieszania, dwaj żołnierze, Skuła i Jeroszka, postanawiają zdezerterować z szeregów armii i ukryć się gdzieś w Putywlu. Nie chcą ryzykować życia. Żona Igora, Jarosławna, błaga męża, by ten pozostał w domu, ale kniaź nie daje się przekonać. Żegna małżonkę, jednocześnie powierzając opiekę nad nią Włodzimierzowi, kniaziowi halickiemu – jej własnemu bratu. Armia pod wodzą Igora i Włodzimierza Igorewicza wyrusza na wojenną wyprawę.

AKT PIERWSZY
Step Połowców. Bitwa została przegrana, armia Igora rozgromiona, a on sam stał się więźniem Kończaka, połowieckiego chana. Kniazia dręczą wciąż powracające myśli o tym wszystkim, co się wydarzyło. Pojawia się piękna Kończakówna, córka jego wroga, która zakochana jest we Włodzimierzu Igorewiczu. Zjawia się również Jarosławna, a później – Owłur, który namawia Igora do ucieczki z niewoli. Na końcu pojawia się sam Kończak, który proponuje kniaziowi przyjaźń: nie byłby jego więźniem, ale honorowym gościem. Igor jest wręcz przytłoczony wizją życia do granic wypełnionego przyjemnościami.

przerwa

AKT DRUGI

Scena pierwsza
Miasto-państwo Putywl, pałac Jarosławny. Kniahinię dręczą okropne koszmary i czarne myśli. Od bardzo dawna nie miała jakichkolwiek wieści od Igora. Zjawia się grupa młodych panien, oskarżając brata Jarosławny, Włodzimierza, o wprowadzenie w Putywlu dzikiego, pełnego szaleństwa zamętu. Żalą się też, że kniaź halicki siłą wziął sobie jedną z ich przyjaciółek. Proszą Jarosławnę, by ta wkroczyła i zażądała oddania dziewczyny. Kniahini nie ma jednak wystarczająco dużo siły, by porozumieć się z własnym bratem. Halicki zachowuje się bezczelnie wobec siostry i grozi zarówno jej, jak i Igorowi.

Scena druga
Miasto-państwo Putywl, dwór Włodzimierza, kniazia halickiego. Świta kniazia organizuje pijatykę. Pragnąc zdobyć jeszcze większą władzę, Włodzimierz chce doprowadzić do tego, by Jarosławnę wysłać do klasztoru. To tylko część jego planu, jak pozbyć się Igora i stać się nowym władcą Putywla. Skuła i Jeroszka przyklaskują jego zamierzeniom. Zjawia się grupa młodych panien. W desperacji przyszły bezpośrednio do Włodzimierza, by ratować jedną ze swoich. Halicki wraz ze swoją bandą tylko je wyśmiewa, a potem każe przepędzić. Pijackie szaleństwo osiąga apogeum. Motłoch, pod wodzą Włodzimiera, przygotowuje się do rewolty.

Scena trzecia
Miasto-państwo Putywl, pałac Jarosławny. Bojarzy przynoszą kniahini tragiczne wiadomości o rozgromieniu armii i wzięciu Igora do niewoli; wieści te kompletnie wytrącają z równowagi Jarosławnę. Włodzimierz, kniaź halicki, i jego zwolennicy, wykorzystując powstałe zamieszanie, chcą rozpocząć bunt. Nagle rozlega się dźwięk dzwonu, który alarmuje zebranych o nadciągającym niebezpieczeństwie. Wróg już jest pod murami Putywla. Wybucha ogólna panika, w której kniaź halicki ginie.

przerwa

AKT TRZECI

Miasto-państwo Putywl zniszczono, pozostały tylko ruiny. Jarosławna straciła wszelką nadzieję na powrót Igora. Opłakuje teraz utratę męża. Igor, któremu udało się uciec z połowieckiej niewoli, wraca do zniszczonego Putywla. Nadal prześladują go myśli o tym, co się wydarzyło; nie może sobie poradzić z wciąż powracającymi okropnymi wspomnieniami. Podpici Skuła i Jeroszka odkrywają, że Igor jest w Putywlu. Przebiegły Skuła sugeruje Jeroszce, że jeśli jako pierwsi poinformują mieszkańców o powrocie kniazia, to – z powodu ogólnej radości, która na pewno zapanuje – nikt nie będzie chciał ich karać za zdradę, której przecież się dopuścili. Choć lud wita Igora z ogromnym entuzjazmem, ten w skrusze błaga mieszkańców Putywla o przebaczenie. Obwinia siebie o to, co się stało, po czym wzywa wszystkich do pojednania i wspólnej odbudowy zniszczonego życia.

Po blisko 100 latach na scenę Met wraca operowy epos o XII-wiecznym herosie Rusi. W rolę kniazia Igora Światosławowicza, który ruszył przeciwko najeżdżającym jego ziemie Połowcom, wcieli się wybitny rosyjski bas młodego pokolenia, a ten historyczny fresk wyreżyseruje Rosjanin znany ze zrywających z tradycją, często obrazoburczych inscenizacji, które są nowym odczytaniem klasycznych dzieł. „Kniaź Igor” jest jedyną operą Borodina, na co dzień wybitnego chemika oraz doktora medycyny, i do tego niedokończoną. Mimo to należy on do ścisłego kanonu rosyjskiej literatury operowej. Jedną z najsłynniejszych stronic partytury są „Tańce połowieckie”.