Ludzie z ostatniego wagonu żyją tak, jak niegdyś mieszkańcy slumsów; przestrzeń jest wypełniona dziesiątkami ledwo utrzymujących się przy życiu osób, odczuwających permanentne zimno i głód. Z kolei ci, którzy usadowili się w pierwszym wagonie składu, są uznawani za wybrańców – zamieszkując luksusowe przedziały i nie myśląc o ludziach męczących się niemalże na wyciągnięcie ręki, oddają się bez reszty alkoholowym libacjom i narkotykowym orgiom. Pociągowa rzeczywistość jest pełna wszelkiego rodzaju wypaczeń, a o jakiejkolwiek równości nie ma i nie może być mowy.

Siedemnaście lat po wyruszeniu pociągu w niekończącą się podróż po lodowatej i wyludnionej planecie Curtis, młody przywódca ludzi kotłujących się w ogonie pędzącej maszyny, doprowadza do buntu i zamieszek, których wybuch wisiał już od dawna na przysłowiowym włosku. W celu oswobodzenia mieszkańców ostatniego wagonu, a także zmienienia panującej w pociągu równowagi sił, Curtis i towarzyszący mu pasażerowie wyruszają w pełną bitew i różnego rodzaju niebezpieczeństw podróż, której celem jest dotarcie do lokomotywy. Tam właśnie, na samym przedzie Snowpiercera, rezyduje Wilford, człowiek ustalający reguły gry. Wyprawa głównych bohaterów nie będzie ani łatwa, ani przyjemna, a po drodze napotkają na wiele niespodziewanych okoliczności, które zmienią ich postrzeganie całej swojej misji.